नयाँ नेपालको सुमधुर गीत

जहितही, यत्रतत्र…

गाउँमा, शहरमा ।

क्षितिजमा आशु बगिरहेछ

बढदैछन स्वर्गिय सहिदहरु,

मौन छ बलिदानको ईतिहास,

बिचरा उम्किएका अपत्यहरु…

भात खाउन कि बम…?

यहाँ फेरी पनि उही व्याख्या,

अग्रगमन, परीवर्तन अनी नयाँ नेपाल ।



आजमात्रै बिहानै,

पखेरामा खेल्न गएका कान्छीहरु

बेलुका,

आफ्नै बलात्‍कृत लाश बोकेर घर फर्किए ।

आमाहरुले के गर्ने…?

आत्महत्या या सामुहिक हत्या …!

बढीमा फेरी पनि

चक्काजाम, तोडफोड, आन्दोलन…

मुर्दबाद अनी मुर्दाबाद…!



समय पूर्ण लाटो छ,

हिमाल, पहाड र तराइ बनेर

उसलाई दुखेको बेलामा

धर्तीलाई अन्तहिन ज्वरो छ,

मौकाको खोज, चमेरो मयुर बन्दैछ ।

परीभाषाहिन एउटा सङ्ग्राम,

जहाँ चेतनाको मृत्‍युमा

चियापानको आयोजना हुन्छ ।

बिडम्बनै, बिडम्बना !!!

अनौठो संगीत सुनिन्छ,

ह्विलचीयरमा बसेर नाच्दैछन,

कथित क्रान्तिकारी हुचिलहरु…

हुँ… हुँ … हु…

कथित जनबादका पक्षधर कागहरु…

ङ्यार ङ्यार ङ्यार ङ्यार…

कथित प्रजातन्त्रका मालिक काला ढेडुहरु…

मान्छेहरुले पिउनु के ???

आफ्नै तात्तातो रगत

या माटोको निचोरिएको आसुँ ।

यहाँ फेरी पनि उही अर्थोच्चारण,

मुक्तिको, क्रान्तिको, सहउठानको जहितही ।



साच्चै, यो अकल्पनिय

अनी भयानक उथुलपुथुलले के को संकेत गर्दैछ ?

सामुहिक बिहानको,

या सामुहिक चिहानको

या अनलमा ब्यस्त अज्ञात नयाँ नेपालको !!!