hello iam mohan adhikari
  

बिज्ञान र कविता
संसार;
बिज्ञानको हत्केलामा देखेपछी
त्यो कवीले
निसंकोच बिज्ञान पढ्यो ।
अनी,
उसको कवितामा षोडशी स्त्री हैन,
सैयौँ ईलेक्ट्रोनहरु प्रवेश गरे ।
फलस्वरूप;
ति शब्दहरु मात्तिए ।
अर्थहरु आत्तिए
र
कविता करेन्ट भयो …
साँच्चै करेन्ट ।
Pracas

गजल
मलाई त्यो कविता मन पर्दैन ।
भावशुन्य सरिता मन पर्दैन ।

शब्दहरु अर्थ सापटी माग्छन,
हो, यस्तो दरिद्रता मन पर्दैन ।

ठुलीभिर, आलो रगतले छोपिँदा,
गुराँसको रमिता मन पर्दैन ।

यथार्थता निचोरेर जन्मिएको,
कल्पितार्थ सविता मन पर्दैन ।

बाछिट्टाले निथ्रुक्क ‘प्रकाश’लाई,
चाँदको नविनता मन पर्दैन ।

चाँदनी
एक्लै हुन्छे, रातमा चाँदनी ।
चुपचाप, मातमा चाँदनी ।

अद्दित्तिय शितलता काफी
चाँहिदैन, हातमा चाँदनी ।

लठ्ठ हुँदा हेरेर त्यो रुप
पाउँछु म, माथमा चाँदनी ।

बादल त्यो उत्पात गर्जदा
निडर, बर्षातमा चाँदनी ।

छर्दाछर्दै ‘प्रकाश’ उसको
बिलाउँछे, प्रातमा चाँदनी ।

चार टुक्रा
जनता
समयको पाठक
सज्जन श्रोता
आन्दोलनको खजाना
र
अठार हजार जाबो !

काठमाण्डौ
ढलको बाढी
डलरको रुख
फोहोरको रास
र
एक मुठी पानी !

आधुनिक विद्यार्थी
इन्टरनेट क्रेजी
पार्कमा, फुल या भमरा
चिया चुरोटको व्यापार
र
UK का भिसाहरु !

कवी
तीन आँखे
शब्द भकारी
फुटेको एना
र
कविताको पोई !
[u]

गुनासो, सान्दिदीसँग
सान्दीदी !
चित्त बुझेन, मन मानेन ।
तिमीसँग आज गुनासो पोख्छु ।
बाल्यकालमै तिम्ले गाँउ छोड्यौ,
शहरमा मान्छेको समुद्रछाल छिचोल्दै,
आयतनयुक्त मोती टिप्ने अभिलाषामा ।
अनी त चटक्कै बिर्सियौ है,
बेँसिको देउरालीमा ढुंगामाटोको पसल खेलेको,
मेरो पुतली तिम्ले चोर्दा घरपछाडी कुटाकुट गरेको,
गोठालो जाँदा चुत्रोको बोटमा दिनभरी झुन्डेको ।
मलाई अचम्म लाग्छ,
त्यती मायाले आँगनमा रोपेको त्यो लालुपातेको,
तिम्लाई कत्ती पनि सम्झना आएन ?
चिरौटे चौतारीको त्यो शितलताले,
शहरको गर्मीमा भतभती पोलेन ?

सान्दिदी !
तिम्ले गाँउ छोडेपछी,
यहाँ त अनौठो युद्द पो चर्कियो ।
हत्या, अपहरन भईरहन्थ्यो ।
नोखराज दाई पनि अब हामी माझ रहेनन ।
स्कुलबाटै अपहरन गर्थे हाम्लाई त !
धेरै चोटि सुनियो: सहउठान र आमुल परिवर्तनका भाषणहरु ।
उखुझ्याङ पछाडि एक दुइवटा लाश अनौठो लाग्दैन्थ्यो, सान्दिदी ।
हजुरबा त रातिराती हिंड्नुहुन्थ्यो, गाउबेशिको कामले ।
उहाँलाई सोध त,
यो कहालीलाग्दो रक्ताम्य युग हाम्ले कसरी काट्यौ ?
आँखिझ्याल पनि थुन्थ्यौ, साह्रै डर लाग्थ्यो;
अनी सासले बोल्थ्यौ सान्दिदी, सासले !!!
जनयुद्द, क्रान्तिको ज्वाला भन्थे,
पलपल होमिन उक्साउथेँ;
तर हामी त यसको रापमै जल्यौ, सान्दिदी !
सायद कहिल्यै नथाक्ने घाऊ बटुल्नलाई ।

गामबेशी गर्दै आफ्नो डोकेजीवनका,
पसिना चुहाउने बैशाखहरु यसरी कटे सान्दिदी ।
मनमा अझ थुप्रै पिडा छन,
नथाक्ने घाऊ त कती कती ।
गुनासा अझै बाँकी छन,
तिम्रो बियोग खप्न नसकेर
लालुपाते रुँदैछ,
देउराली सुसेल्दै छ,
चौतारी पर्खिरा’छ ।
एकचोटी गाउँ आउ है, सान्दिदी !!!

कविता

अक्षर अनी शब्दको,
शब्द अनी शब्दाडम्बरहरुको
सफल सम्मेलन पछी
शक्त चर्चा प्रयास:
षोडशी शर्मालु स्त्रिको,
पूर्ण शशिको, शशिकलाको
शुन्यबाद, शुन्यकाल र शुन्यशान्यको ।
अनी त,
मीठो सम्योजन फेरी
तिनै शब्दशक्तिहरु,
‘अभिधा’, ‘लक्षणा’ र ‘व्यन्जना’ को
र जन्म एउटा:
शषरा तर शरीफ कविताको …
मौन तर चुलबुले कविको …

जुन

त्यो
चाँदनी रातको
शीतल आभासँग
बिगत कोट्टिएपछी,
मन साह्रै एकोहोरो हुन्छ,
भित्रभित्रै दुख्छ
र यादको अँगेनोमा
मायाको अगुल्टो
हुरहुरी बल्न थाल्छ,
अनी त;
आफैँलाई सिध्याउँछ कि !!!
मलाई अनौठो डर लाग्छ ।
र यो फीक्का जिन्दगीको
अम्मली म,
यसोतसो
घिस्रिने कोसिस गर्छु,
टहलेर त्यही
स्निग्ध, कोमल जुनको
छर्लङग अनुहार …

एउटै कोठा सुतेको त्यो रात अचम्म
घुमाइ घुमाइ गरेको त्यो बात अचम्म
रानी भने, परी भने ,तारिफ गर्नु गरे
जे गरेनी नपग्लने , जात अचम्म
घुमाइ घुमाइ गरेको त्यो बात अचम्म
...जती कोशीस गरेपनी' जितन सकिन
आशा देखाइ गरेको त्यो घात अचम्म
घुमाइ घुमाइ गरेको त्यो बात अचम्म
खुबै भयो चर्तिकला, तर सपना रहेछ !
एक पल भानी सपनाको, त्यो साथ अचम्म
घुमाइ घुमाइ गरेको त्यो बात अचम्म